Ulokowane zazwyczaj były na galerii lub balkonie, albo po jednej lub obu stronach sali męskiej. Pierwsze wzmianki o oddzielnych modlitewniach dla kobiet pojawiły się w XIII wieku. Najstarsza pochodzi z 1213 r. i dotyczy synagogi w Wormacji (Niemcy). W XIV wieku kobiety modliły się na galeriach w synagogach Półwyspu Iberyjskiego (Hiszpania). Od XVI wieku galerie dla kobiet stały się integralną częścią synagog włoskich. W tym samym czasie zaczęły być dostawiane także do bóżnic polskich.

W budowanych później synagogach (dotyczy to także synagogi włodawskiej) jednocześnie z korpusem sali męskiej budowano oddzielne pomieszczenia dla kobiet. Lokalizacja owej części nie była ściśle określana. Wynikała z uwarunkowań takich jak wielkość terenu przeznaczonego pod budowę oraz uzależniona była od względów architektonicznych. Dlatego też nie przywiązywano większej wagi zarówno do wystroju jak i wyposażenia babińców. Musiały mieć jedynie niezależne wejście z zewnątrz i być połączone z salą główną w taki sposób, żeby kobiety nie mogły być widziane ani słyszane przez zgromadzonych w synagodze mężczyzn. Stąd też połączenie między babińcami a salą męską ograniczano zwykle do niewielkich, gęsto zakratowanych okienek pozostawionych w ścianie dzielącej oba pomieszczenia.

Rozdzielenie miejsc w synagodze, tak zwana „mechica", czyli segregacja płci, skłania czasami do wniosku, iż w judaizmie kobieta uchodzi za istotę mniej godną szacunku i dlatego sadowi się ją w osobnym kącie. Stosowanie tej zasady wynika jednak z zupełnie innych powodów. Dla kobiety najważniejszy jest, bowiem dom. Od niej zależy nastrój w domu i wyczuwalna w nim atmosfera pobożności. W dłoniach matki spoczywa wychowanie potomstwa w tym duchu.

Skoro więc kobietę pochłaniają całkowicie jej zadania domowe i obowiązki matczyne, to musi być ona wolna od innego rodzaju funkcji i obowiązków religijnych. To powoduje, że nie ma ona w zwyczaju uczestniczyć z mężczyznami w publicznych nabożeństwach wspólnoty żydowskiej.

Modernizaca stałej wystawy "Babiniec" ma służyć udostępnieniu zbiorów muzeum, w sposób przystępny i interesujący dla każdej z grup odbiorców odwołując się do unikalnych wartości judaizmu i przedstawienia kobiety w tejże religii przy wykorzystaniu nowoczesnych technologii oraz dostępnego zaplecza materialnego.

Nazwa wystawy „BABINIEC” nawiązuje do miejsca, w którym ekspozycja będzie prezentowana. Babińce znane są jako modlitewnie dla kobiet w synagogach. Stanowią specjalne miejsce, gdzie kobiety gromadzą się do modlitwy i studiowania Pisma Świętego, więc umieszczenie wystawy w tym kontekście może podkreślić znaczenie ich roli w tradycji judaistycznej. Bo skoro miejsce to przeznaczone było kobietom to o kobietach powinno się w nim mówić. 

Celem organizacji wystawy jest wprowadzenie nowoczesnych technologii do ekspozycji, ułatwienie dostępu do odbioru ekspozycji osobom ze szczególnymi potrzebami, a także zmodernizowanie bieżącej stałej ekspozycji w sposób przystępny i ciekawy w odbiorze.

Miejsce: Wielka Synagoga

„Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego"